Het bruisende nachtleven van Suriname

Als het avond wordt, maken de vogels zich gereed om een rustig plekje te gaan zoeken. Een kolibrie zit nu rustig op een tak en maakt met zijn lange zuigtongetje zijn vleugels schoon. Langzaamaan hoor je steeds minder gefluit en neemt het donkere gezwoezz zwoezz vlak over je hoofd het gefluit over. Dit zijn de vleugels die heen en weer gaan van de vleermuizen. Bij de eerste schemering komen ze te voorschijn uit alle donkere plekjes en vliegen rakelings langs je hoofd. Je zou denken dat een nacht in het regenwoud stil en verlaten klinkt, integendeel. Het is een herrie van jewelste. Als de vogelgeluiden weg zijn, valt het hoge gesnerp van de cicaden des te meer op. Het golft van hard naar wat zachter, maar het blijft hoorbaar. Je moppert: wie werkt er in vredesnaam nog met machines zo laat op de avond, zo hard is het geluid. Waarschijnlijk is het hoe kleiner het beestje, hoe harder het geluid. De brulapen maken een diep donker keelgeluid. Je zou bijna bang worden om oog in oog te staan met het beest wat dit geluid produceert. We horen geplons in het watertje vlak voor ons, we horen geklop vlak achter ons en af en toe een hele harde plof op, het dak van onze veranda. Alsof een dier ons even wil laten weten dat hij er is. Wij zien niet in een regenwoud geboren en al deze geluiden maken dat wij geen nachtwandelingetje gaan maken. We genieten er wel van, maar knopen het advies van Aad in onze oren; niet in het donker gaan wandelen, het is veel te gevaarlijk. Ineens lijkt het alsof we in een sprookje zijn terecht gekomen. Kleine felle lichtjes die aan en uit gaan zweven door de jungle. Het zijn geen vuurvliegjes, die hadden we al eens eerder gezien en deze lichtjes blijven branden. Nee, deze gaan aan, schijnen heel fel en gaan weer uit. Het is een kevertje die zo naar zijn soortgenoten seint. Overdag niet opvallend, maar in de avond supergaaf.
In de ochtendgloren ontwaken de vogels weer, de brulaap laat nog een keer van zich horen voordat deze zich ook stilhoud. We zien nog wat Monkimonki's in de bomen zich tegoed doen aan vruchten terwijl ze ons nieuwsgierig in de gaten houden. Zelfs tijdens ons ontbijt komt er af en toe eentje kijken.
We fietsen weer naar Paramaribo en geven de fietsen af. We maken ons laatste ritje met de bus. Deze zal ik wel missen, de leuke gepimpte bussen met afbeeldingen van schaars geklede vrouwen, of afbeeldingen van Bob Marley met uit de radio reggeamuziek of ons gewaardeerde journaal, een hoog, Fabeltjeskrant gehalte, maar zelfs de slechtste berichten brengen ze op zo'n manier dat je wel moet glimlachen. Niets op tijd, dat zal thuis wel weer even wennen zijn. De mensen op straat zijn altijd vriendelijk (in winkels en eetgelegenheden kunnen ze nog wel wat leren) en het is er altijd warm. Warm met regen of warm zonder regen, er zit niets tussen. Al met al vonden we het prachtig land met een mooie natuur. Het is niet op toeristen gericht, maar dat heeft ook zijn charme. Het is klaar, onze reis naar Suriname, wij gaan morgen weer naar de natte sneeuw, ook dat zal wennen zijn.