Bigi Pan

Vanmorgen werden door de taxi opgehaald. Een taxi is hier overigens niet zoals in Nederland. Hier kan iedereen sjacheren om klanten mee te nemen. Uit een gewone personenauto wordt: "taxi?" geroepen en wanneer je ja zegt moet je nog tot een prijsafspraak zien te komen. Deze chauffeur rijdt al een jaar tussen Paramaribo en Nickerie, waar wij naar toe willen. In Paramaribo geeft hij gas. Met een rotvaart vliegt hij over de weg en dan moet je je een weg vol bulten, kuilen en gaten voorstellen. Hier rijden ze links, maar onze chauffeur gebruikt vol overgave net zo vaak de rechterhelft. No spang, zoals ze hier zullen zeggen. De chauffeur tikt bijna de 150 aan en dan hebben we er genoeg van. Op onze vriendelijke vraag om toch wat langzamer te rijden krijgen we een lang relaas, hij moet voor twee uur bij het bootje zijn, anders is het eb en moeten we tot vijf uur wachten. Tja, voor ons geen probleem, liever heelhuids, maar wat later aankomen, dan in het AZ van Paramaribo belanden. Want over het ziekenhuiswezen hebben we tenenkrommende verhalen gehoord. Maar al met al gaat het nu iets rustiger, meneer rijdt netjes 120/130. We komen om 1 uur bij de boot, een soort korjaal, maar een stuk platter. Bigi Pan, wat onze bestemming is, is een groot meer van maar een centimeter of 20 diep. Het is een groot oceaanmeer, staat onder invloed van eb en vloed en heeft zout en zoet water. Na een tocht tussen de mangrovebossen komen we aan op het wijdse meer. Midden in het meer doemen enkele paalwoningen op, waarvan we er eentje betrekken voor een nacht. Het is een waar paradijs, primitief, dat wel, maar een echt paradijs. We hebben een kamertje, met een eigen toilet. Dat is dan weer luxe. Op de paalwoning is een kok aanwezig, die overheerlijke maaltijden voor ons maakt.
Na even gerust te hebben in een hangmatten, zachtjes wiebelend in de wind, gaan we de boot weer in, het meer op. Dit keer gaan we op zoek naar vogels, die hier heel veel zitten. We hebben onze eigen vogelspotter bij ons, een irritant mannetje, beeld je een kruising tussen Jannes van der Wal (qua intelligentie/oenigheid) en het rare loopje van Boudewijn Buch, maak hem een haantje de voorste en je bent een heel eind. Hij roept hard bij iedere vogel die hij ziet en springt dan bijna de boot uit omdat die prachtige zeldzame vogel natuurlijk wegvliegt. Maar goed, dat terzijde, we zien al snel een visarend, een witte reiger, ijsvogels, een kaalkopooievaar (zo lelijk) en een buizerdarend (spanwijdte van anderhalve meter, wat een reus).
Dan doemt ineens in de verte een kolonie flamingo's op al pootje badend en vissend staan ze met honderden bij elkaar. Mooi roze van al de garnalen die ze al verorberd hebben. Wanneer de boot er langzaam naar toe vaart kunnen we ze goed zien en ineens, alsof ze het afgesproken hebben, vliegen ze bijna tegelijkertijd op. Een grote roze wolk vliegt over ons heen, machtig. Als klap op de vuurpijl zien we ook tientallen rode ibissen vliegen. Wij kennen ze in het wit, hier zijn de ouderen knalrood van de garnalen die ze eten. Zo rood, dat het bijna licht geeft in het zonlicht. We zien ze een aantal keer, het blijft een onwerkelijke kleur, maar zo mooi om te zien. Enthousiast van de mooie ervaring gaan we terug naar onze ecolodge van Stephanie, drinken nog wat en gaan slapen. Het water kabbelt onder ons door en de wind waait door de lodge heen. Dat slaapt best lekker.