Let's talk about food

In Vietnam eet men alles en als ik zeg alles bedoel ik ook alles. Een kip wordt vaak gemalen met botten en al, soep kan bestaan uit ingewanden met een druppel gestold bloed voor kracht, je ziet allerlei poten van dieren liggen. Dan praat ik nog niet eens over de zwarte eieren, die liggen heel lang in zout totdat ze zwart genoeg zijn om te eten. Ook is een ei met een kuiken er in een ware delicatesse. Onderweg zag ik op een erf een lieve kleine puppie. Helaas werde net als onze varkens vetgemest om net als zij op een bord te belanden. Wanneer ik eten voor me krijg en het vlees niet kan plaatsen denk ik maar niet aan die vrouw die me een kleine gevulde vogel wilde aansmeren voor een kip en al zeker niet aan die lieve puppie ogen. Ach, vooralsnog was alles overmatig heerlijk en denken we maar niet aan alles wat een vietnamees naar binnen werkt.
Koffie overigens smaakt prima en gelukkig is de orginele Wezelkoffie veel te duur. De wezels eten koffiebonen en van hun poep wordt koffie gezet. Moet je eigenlijk ook meemaken. Ons hotel is beschamend luxe, klinkt heel raar, maar wanneer je aan het overweldigende ontbijt zit met banaan, mango, passiefruit, ananas (wat smaakt die hier heerlijk zoet) en allerlei broodjes en cakejes (zelfs warme loempia's) en aan de overkant van de straat kleine plastic kuipstoeltjes ziet waar op straat gekookt wordt, wil ik eigenlijk daar zitten. Dat is namelijk echt Vietnam. Maar goed, we genieten er maar optimaal van.
De smaken van de lokale gerechten zijn onweerstaanbaar. Op een lepel voedsel springen je smaakpapillen van genot een meter de lucht in. In een hap proef je zout, zoet, zuur, bitter, zacht en mals door elkaar. Bij iedere kauw haal je weer andere smaaksensatie uit hetzelfde eten. Niet te omschrijven hoe lekker.