De Wilde Weldoener

Vandaag nog een tochtje langs de highlights van Delhi gedaan. Het is nog steeds festival wat voor ons gunstig is. Het verkeer in Delhi is erg rustig zoals ook de steegjes in Old Delhi. Je kunt je dan rustig focussen op zaken en prachtige dingen zien. Ik werd niet overgoten met indrukken, maar alles rustig kunnen opnemen. We hebben even gestaan bij de dorps-orenschoonmaker, de lokale muntenverkoper en bij de winkeliers die nu tijd voor ons hadden om een praatje te maken.Ik vond het nu dus een heerlijke stad. Serene rust in de Sikhtempel met rustgevende muziek. We hebben ons even kunnen begeven, gesluierd en wel, tussen de biddende mensen. Heerlijk. Ook de lotustempel was een plaatje.
Nu wachten we op onze vlucht naar huis. Een raar gevoel in een land voor tegenstellingen, dat jou gespreide bedje gewoon klaarstaat, je een warme douche kunt nemen wanneer je dat wilt, en alle kansen kunt aannemen de op je pad komen.
Hoogtepunten waren voor mij de grote verschillen, de mensonteerende taferelen, maar ook natuurlijk de Taj Mahal, de Himalaya en de tocht op de kameel. Machtig was het verblijf in Chitwan met oog in oog staan met een neushoorn en de vriendelijke mensen die we overal zijn tegengekomen. Hartverscheurend het bedelend kinderleed en daarbij je gevoel van onmacht.Ook de ervaring die ik heb opgedaan in Varanasi en het omgaan met de dood hier in India, maar ook was decrematie in Paspathunath een kippenvelmoment.
Wanneer ik thuis ben hoop ik dat ik kan zeggen dat ik niet te keer ben gegaan als de Wilde Weldoener, die met een ring met daarin en robijn van de Taj Mahal zijn hand kon vullen met klinkende munten en dit kon rondstrooien aan de armen. Ik heb tijdens deze reis telkens voor de keuze gestaan, geven of niet geven en ik hoop dat ik hierna kan zeggen dat ik,ondanks dat ik niet veel goeds heb kunnen doen, datgene wat ik heb gedaan, niet al te verkeerd was. We schonken aan een lokale school, Een aalmoes hier en daar aan iemand met een handicap, die in onze ogen anders kansloos is, en aan de weduwe die op straat leeft en geen andere keus heeft. Verder zijn we geduldig geweest in eetgelegenheden, het is hier nu eenmaal anders in restaurants dan in nederland, en wanneer ik kijk wat voor een geweldige gesprekken we hebben gehad met obers en zo, zal dat wel goed zijn geweest.
Uiteindelijk is het motto in deze twee landen: NO PROBLEM!!!!
En nu: op naar huis, we stinken en willen een warme douche!