Koddige korjalen

Op tijd op de saramaccastraat op de stadsbus gestapt voor een vier uur lange tocht naar Atjoni. Deze reis heeft een lengte van 250 kilometer. We weten een plekje te bemachtigen helemaal achterin, tussen rijstbalen, tassen, emmers en meloenen. De rit kost maar 20 SRD, omgerekend ongeveer € 4,50. We nemen plaats tussen locals, iedereen praat druk tegen elkaar en bemoeit zich met iedereen. Na enkele meters rijden stopt de bus bij een bouwmarkt, de buschauffeur heeft een nieuw visnet nodig. Daarna stoppen we na enkele kilometers bij een tankstation. Enkele locals halen hun jerrycans tevoorschijn en geven deze door het open raam aan de chauffeur en zijn hulp. Even bijtanken. De volle jerrycans worden vervolgens weer aangegeven en onder de stoelen gezet. Door met de reis, op naar Atjoni. Of toch niet? Er wordt weer gestopt, alsof de bus nog niet vol genoeg is gaan er ook nog meloenen mee, en een paar zakken met emmers en teilen. Onderweg door het oerwoud, wel allemaal asfalt wegen, dat heeft Bouterse goed voor elkaar, zien we hier en daar kleine dorpjes. Enkele houten hutten met rieten daken bij elkaar en de bus trekt veel aandacht. Kinderen bekijken ons met grote ogen, wij zijn de enige bakra's (blanke Nederlanders) in de bus. Niet gek wanneer je bedenkt dat dit het enige lijntje met de bewoonde wereld is. Na een pittige reis, met enkele stops omdat er iemand bij moet of uit moet komen we bij de kleine haven aan de boven surinamerivier in Atjoni. Hier liggen een heleboel korjalen te wachten op hun vrachtjes. Er heerst een drukke bedrijvigheid, korjalen worden volgestouwd met etenswaren, keukengerei en personen. Vanaf hier kun je alleen verder per korjaal het oerwoud in. Een korjaal is een langwerpig bootje uit een boomstam gehouwen. Het duurt ongeveer een maand voordat een korjaal gebouwd is en het kost je ongeveer 10.000 SRD (€ 2300). Overigens heb je nog geen buitenboordmotor en dat is wel handig, want de tocht naar Menimi is weer ongeveer anderhalf uur.
Gieren zitten klaar in de hoogste boomtoppen, wachtend tot een of andere Bakra overboord valt, we zien een ijsvogel, witte reigers en er vliegen parkieten wild rond. Het tochtje geeft ons zicht op alle kleuren groen die er bestaan en we horen de meest vreemde oerwoudgeluiden. Jammer dat we de pech hebben dat onze bootsman Blankie (wie verzint het?) ook meneer Parbo heeft opgepikt. De naam Parbo heb ik hem gegeven omdat hij zo dronken als een tor was. Tijdens het varen probeerde hij al lallend boven de buitenboord motor te komen terwijl hij af en toe opstond. Ik weet niet hoe hard we gingen, maar traag was het niet. Enkele stukken gingen vrij ruw stroomopwaarts, de korjaal had het er moeilijk mee, maar de mannen sprongen uit de boot ( nu even geen emancipatie) om de boot een handje te helpen. En weer op weg. Na een lange, indrukwekkende oerwoudtocht kwamen we aan bij Menimi (herinner mij), een prachtig oord gebouwd door meneer Mandje die ons vrolijk begroette. Hij gaf ons meteen te eten, versgebakken vis waarna hij ons rondleidde over het terrein.
We hebben verder wat rondgelopen, uitgerust en na het avondmaal heerlijk in onze houten hut gaan slapen. Op de achtergrond brullende kikvorsen en het ruizen van de soela.